Revisiting the Core Methodologies of Orientalist Qur’anic Studies: The Case of American Academia

Document Type : Original Article

Authors

1 . Assistant Professor, Department of Qur’an and Orientalism, Al-Mustafa International University, Qom, and Researcher, International Research Institute, Al-Mustafa University, Afghanistan

2 Former Lecturer, Department of Islamic Studies, University of Karachi; Lecturer in Persian Language and Literature, Al-Mustafa University, Karachi; PhD in Islamic Studies, University of Karachi.

Abstract

The study of non-Muslim interpretations of the Qur’an—particularly the epistemological foundations and underlying assumptions of American Qur’anic scholars—constitutes a critical and indispensable discourse within Qur’anic studies. This research examines the implicit ideological frameworks that inform the perspectives of these Orientalists, with a specific focus on scholars based in the United States. Moving beyond conventional tropes—such as claims of the Qur’an’s alleged dependence on earlier religions or its absorption of contemporaneous cultural influences, often posited by Orientalists as alternative sources—this study interrogates the unstated theoretical presuppositions embedded in their intellectual paradigms. The foundational assumptions driving Western scholarship in Islamic studies, particularly Qur’anic studies, are as follows: (1) the denial of the Qur’an’s divine origin and its characterization as a purely human construct; (2) the rejection of the prophethood and messengership of the Prophet Muhammad (PBUH); (3) the portrayal of Islam as a religion confined to a specific ethnic or national group; and (4) the dismissal of classical Islamic historical traditions concerning the origins of Islam and the Qur’an.

Keywords

References

  1. قرآن مجید۔

    1. ابداح، إقبال. (2011). الوحی القرآنی بین المفسرین والمستشرقین: دراسة تحلیلیة مقارنة . دار دجله.
    2. ابن‌بابویه، محمد بن علی. (1378ق). عیون أخبار الرضا علیه السلام . (تصحیح و تحقیق: مهدی لاجوردی). نشر جهان.
    3. ارنست، کارل دابلیو. (1390ش). اقتدا به محمد (ص): نگرشی نو به اسلام در جهان معاصر (ترجمه: قاسم کاکایی). انتشارات هرمس. (چاپ دوم).
    4. انوری، حسن. (1381ش). فرهنگ بزرگ سخن. انتشارات سخن.
    5. آرمسترانگ، کارن. (1389ش). محمد (ص): زندگی‌نامه پیامبر اسلام (ترجمه: کیانوش حشمتی). انتشارات حکمت. (چاپ چهارم).
    6. آرمسترانگ، کارن. (1395ش). محمد: پیامبری برای زمانه ما (ترجمه: علیرضا رضایت). انتشارات حکمت.
    7. بوکای، موریس. (1365ش). مقایسه‌ای میان تورات، انجیل، قرآن و علم (ترجمه: ذبیح‌الله دبیر). دفتر نشر فرهنگ اسلامی. (چاپ دوم).
    8. ترکمانی، حسینعلی و محمدی، جواد. (1393ش). ارزیابی پژوهش‌های جین دمن مک‌اولیف. قرآن‌پژوهی خاورشناسان، 9(17)، 31-52.
    9. خویی، سید ابوالقاسم. (بی‌تا). البیان فی تفسیر القرآن . موسسه احیاء آثار الامام الخویی.
    10. دهخدا، علی‌اکبر. (1373ش). لغت‌نامه. مؤسسه لغت‌نامه دهخدا و دانشگاه تهران.
    11. رامیار، محمود. (1369ش). تاریخ قرآن. امیرکبیر. (چاپ سوم).
    12. رشاد، علی‌اکبر. (1389ش). منطق فهم دین: دیباچه‌واره‌ای بر روش‌شناسی اکتشاف گزاره‌ها و آموزه‌های دینی. پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی.
    13. رضائی اصفهانی، محمدعلی. (1389ش). بررسی دیدگاه خاورشناسان درباره تأثیرپذیری قرآن از فرهنگ یهودی و مسیحی. قرآن‌پژوهی خاورشناسان، 8، 175-194.
    14. رضائی اصفهانی، محمدعلی. (1392ش). ضرورت توجه به مبانی مطالعات قرآنی مستشرقان (سخن سردبیر). قرآن‌پژوهی خاورشناسان، 8(15)، سرمقاله.
    15. رضوان، عمر بن ابراهیم. (1413ق). آراء المستشرقین حول القرآن الکریم و تفسیره . دار طیبه.
    16. زمانی، محمدحسن. (1385ش). مستشرقان و قرآن: نقد و بررسی آراء مستشرقان درباره قرآن. موسسه بوستان کتاب.
    17. سعید، عبدالله. (1397ش). درآمدی به قرآن (ترجمه: سعید شفیعی). انتشارات حکمت.
    18. سعیدی روشن، محمدباقر و همکاران. (1389ش). آسیب‌شناسی جریان‌های تفسیری (ویراستار: سیدمحمدحسن جواهری). پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.
    19. سعیدی روشن، محمدباقر. (1391ش). تحلیل زبان قرآن و روش‌شناسی فهم آن. پژوهشگاه حوزه و دانشگاه. (چاپ پنجم).
    20. سلیمانی اردستانی، عبدالرحیم. (1382ش). کتاب مقدس. انجمن معارف اسلامی ایران.
    21. شاکر، محمدکاظم و فیاض، محمدسعید. (1389ش). سیر تحوّل دیدگاههای خاورشناسان در مورد مصادر قرآن. پژوهش‌های قرآن و حدیث، 43(1)، 119-138.
    22. طباطبایی، محمدحسین. (1390ق). المیزان فی تفسیر القرآن . مؤسسه اعلمی للمطبوعات. (چاپ دوم).
    23. طبرسی، فضل بن حسن. (1372ش). مجمع البیان فی تفسیر القرآن (تصحیح: فضل‌الله یزدی طباطبایی و هاشم رسولی). ناصر خسرو. (چاپ سوم).
    24. فاکر میبدی، محمد. (1393ش). مبانی تفسیر روایی. پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی.
    25. قنبری صفری کوچی، فاطمه. (1395ش). مستشرقان و وحی: نقد دیدگاه مستشرقان نسبت به وحی الهی قرآنی. انتشارات بیکران دانش.
    26. ماسون، دنیز. (1385ش). قرآن و کتاب مقدس: درون‌مایه‌های مشترک (ترجمه: فاطمه‌سادات تهامی). سهروردی.
    27. معارف، مجید؛ نیل‌ساز، نصرت و زرنوشه فراهانی، حسن. (1390ش). نقد دیدگاه خاورشناسان درباره تأثیرپذیری قرآن از کتاب مقدس. کتاب قیم، 1(4)، 117-140.
    28. نصری، عبدالله. (1389ش). راز متن (هرمنوتیک، قرائت‌پذیری متن و منطق فهم دین). انتشارات سروش.
    29. نصیری، علی و مدبر، محمدحسین. (1390ش). بررسی اقتباس قرآن از تورات. قرآن پژوهی خاورشناسان، 10، 127-142.
    1. Ali, M. M. (2004). The Qur'an and the orientalists: An examination of their main theories and assumptions. Jam'iyat Ihyaa Minhaaj Al-Sunnah.
    2. Crone, P., & Cook, M. (1977). Hagarism: The making of the Islamic world. Cambridge University Press.
    3. Sells, M. (2001). Approaching the Qur’an: The early revelations (2nd ed.). White Cloud Press. (Original work published 1999)
    4. Tolan, J. V. (2019). Faces of Muhammad: Western perceptions of the Prophet of Islam from the Middle Ages to today. Princeton University Press.
    5. Wansbrough, J. (2004). Quranic studies: Sources and methods of scriptural interpretation. Prometheus Books.
    6. Bellamy, J. A. (1996). More proposed emendations to the text of the Koran. Journal of the American Oriental Society, 116(2), 196–204. https://doi.org/[DOI if available]
    7. Bowering, G. (2001). Chronology and the Quran. In Encyclopaedia of the Qur’ān (Vol. 1, pp. 316–335). Brill.
    8. Donner, F. M. (2011). The historian, the believer, and the Quran. In G. S. Reynolds (Ed.), New perspectives on the Quran: The Quran in its historical context 2 (pp. 25–37). Routledge.
    9. Hawting, G. (2004). Pre-Islamic Arabia and the Qurān. In Encyclopaedia of the Qur’ān (Vol. 4, pp. 253–261). Brill.
    10. Schöller, M. (2004). Post-enlightenment academic study of the Qurān. In J. D. McAuliffe (Ed.), Encyclopaedia of the Qur’ān (Vol. 4, pp. 187–208). Brill.

    Bibliography

    1. Najafī, M. A. (Trans.). (n.d.). Qurʾān-i majīd [The Holy Quran].
    2. Ali, M. M. (2004). The Qur'an and the orientalists: An examination of their main theories and assumptions. Jam'iyat Ihyaa Minhaaj Al-Sunnah.
    3. Crone, P., & Cook, M. (1977). Hagarism: The making of the Islamic world. Cambridge University Press.
    4. Sells, M. (2001). Approaching the Qur’an: The early revelations (2nd ed.). White Cloud Press. (Original work published 1999)
    5. Tolan, J. V. (2019). Faces of Muhammad: Western perceptions of the Prophet of Islam from the Middle Ages to today. Princeton University Press.
    6. Wansbrough, J. (2004). Quranic studies: Sources and methods of scriptural interpretation. Prometheus Books.
    7. Bellamy, J. A. (1996). More proposed emendations to the text of the Koran. Journal of the American Oriental Society, 116(2), 196–204. https://doi.org/[DOI if available]
    8. Bowering, G. (2001). Chronology and the Quran. In Encyclopaedia of the Qur’ān (Vol. 1, pp. 316–335). Brill.
    9. Donner, F. M. (2011). The historian, the believer, and the Quran. In G. S. Reynolds (Ed.), New perspectives on the Quran: The Quran in its historical context 2 (pp. 25–37). Routledge.
    10. Hawting, G. (2004). Pre-Islamic Arabia and the Qurān. In Encyclopaedia of the Qur’ān (Vol. 4, pp. 253–261). Brill.
    11. Schöller, M. (2004). Post-enlightenment academic study of the Qurān. In J. D. McAuliffe (Ed.), Encyclopaedia of the Qur’ān (Vol. 4, pp. 187–208). Brill.
    12. Ibdah, I. (2011). Al-waḥy al-Qur'ānī bayna al-mufassirīn wa al-mustashriqīn: Dirāsah taḥlīlīyah muqāranah [The Quranic revelation between commentators and orientalists: A comparative analytical study]. Dār Dijlah.
    13. Ibn Bābawayh, M. b. A. (1999). ʿUyūn akhbār al-Riḍā ʿalayhi al-salām [The springs of the news of al-Riḍā (AS)]. (M. Lājwardī, Ed.). Nashr-i Jahān. (Original work published 1378 AH).
    14. Ernst, C. W. (2011). Iqtidāʾ bi-Muḥammad (ṣ): Nigarish-i naw bih Islām dar jahān-i muʿāṣir [Following Muhammad (PBUH): A new approach to Islam in the contemporary world] (Q. Kākāʾī, Trans.). Hirmis. (Original work published 2nd ed., 1390 SH)
    15. Anwarī, Ḥ. (2002). Farhang-i buzurg-i sukhan [The great dictionary of speech]. Sukhan.
    16. Armstrong, K. (2010). Muḥammad (ṣ): Zindagīnāmah-i payāmbar-i Islām [Muhammad: A biography of the Prophet of Islam] (K. Ḥashmatī, Trans.). Ḥikmat. (Original work published 4th ed., 1389 SH)
    17. Armstrong, K. (2016). Muḥammad: Payāmbarī barā-yi zamānah-i mā [Muhammad: A prophet for our time] (ʿA. Riḍāyat, Trans.). Ḥikmat.
    18. Bucaille, M. (1986). Muqāyisah-ʾi mīyān-i Tawrāt, Injīl, Qurʾān wa ʿilm [The Bible, the Quran and science] (D. Ḏabīḥullāh, Trans.). Daftar-i Nashr-i Farhang-i Islāmī. (Original work published 2nd ed., 1365 SH)
    19. Turkmanī, Ḥ. ʿA., & Muḥammadī, J. (2014). Arzyābī-i pazhūhishʾhā-yi Jane Dammen McAuliffe [Evaluation of Jane Dammen McAuliffe’s research]. Qurʾān-pazhūhī-i khāvar-shināsān, 9(17), 31-52.
    20. Khūʾī, S. A. al-Q. (n.d.). Al-bayān fī tafsīr al-Qurʾān [The elucidation in the exegesis of the Quran]. Muʾassasat Iḥyāʾ Āthār al-Imām al-Khūʾī.
    21. Dihkhudā, ʿA. A. (1994). Lughatnāmah [Dictionary]. Muʾassasah-i Lughatnāmah wa Dānishgāh-i Tihrān.
    22. Rāmyār, M. (1990). Tārīkh-i Qurʾān [History of the Quran]. Amīr Kabīr. (Original work published 3rd ed., 1369 SH)
    23. Rashād, ʿA. A. (2010). Mantiq-i fahm-i dīn: Dībāchah-ʾwārah-ʾī bar rawish-shināsī-i iktishāf-i guzārishʾhā wa āmūzahʾhā-yi dīnī [The logic of understanding religion: A prolegomenon to the methodology of discovering religious propositions and teachings]. Pajūhishgāh-i Farhang wa Andīshah-i Islāmī.
    24. Riḍāʾī Iṣfahānī, M. ʿA. (2010). Barrasī-i dīdgāh-i khāvar-shināsān darbārah-i taʾthīr-pazhīrī-i Qurʾān az farhang-i Yahūdī wa Masīḥī [Examining orientalists’ views on the Quran’s influence from Jewish and Christian culture]. Qurʾān-pazhūhī-i khāvar-shināsān, 8, 175-194.
    25. Riḍāʾī Iṣfahānī, M. ʿA. (2013). Żarūrat-i tawajjuh bih mabānī-i muṭālaʿāt-i Qurʾānī-i mustashriqān [The necessity of attention to the foundations of orientalists’ Quranic studies]. Qurʾān-pazhūhī-i khāvar-shināsān, 8(15), Editorial.
    26. Riḍwān, ʿU. b. I. (1993). Ārāʾ al-mustashriqīn ḥawla al-Qurʾān al-karīm wa tafsīrih [Orientalists’ views on the Noble Quran and its exegesis]. Dār Ṭayyibah.
    27. Zamānī, M. Ḥ. (2006). Mustashriqān wa Qurʾān: Naqd wa barrasī-i ārāʾ-i mustashriqān darbārah-i Qurʾān [Orientalists and the Quran: Critique and analysis of orientalists’ views on the Quran]. Būstān-i Kitāb.
    28. Said, A. (2018). Daramadī bih Qurʾān [An introduction to the Quran] (S. Shafīʿī, Trans.). Ḥikmat.
    29. Saʿīdī Rūshan, M. B., et al. (2010). Āsīb-shināsī-i jaryānʾhā-yi tafsīrī [Pathology of exegetical currents] (S. M. Ḥ. Jawāhirī, Ed.). Pajūhishgāh-i Ḥawzah wa Dānishgāh.
    30. Saʿīdī Rūshan, M. B. (2012). Taḥlīl-i zabān-i Qurʾān wa rawish-shināsī-i fahm-i ān [Analysis of the Quran’s language and the methodology of its understanding]. Pajūhishgāh-i Ḥawzah wa Dānishgāh. (Original work published 5th ed., 1391 SH)
    31. Sulaymānī Ardistānī, ʿA. al-R. (2003). Kitāb-i muqaddas [The holy book]. Anjuman-i Maʿārif-i Islāmī-i Īrān.
    32. Shākir, M. K., & Fayyāḍ, M. S. (2010). Sayr-i taḥawwul-i dīdgāhhā-yi khāvar-shināsān dar mūrid-i maṣādir-i Qurʾān [The evolution of orientalists’ views on the sources of the Quran]. Pazhūhishʾhā-yi Qurʾān wa Ḥadīth, 43(1), 119-138.
    33. Ṭabāṭabāʾī, M. Ḥ. (1971). Al-mīzān fī tafsīr al-Qurʾān [The balance in Quranic exegesis]. Muʾassasat al-Aʿlamī li-l-Maṭbūʿāt. (Original work published 2nd ed., 1390 AH)
    34. Ṭabrisī, F. b. Ḥ. (1993). Majmaʿ al-bayān fī tafsīr al-Qurʾān [The gathering of clarifications in Quranic exegesis] (F. Ṭabāṭabāʾī & H. Rasūlī, Eds.). Nāṣir Khusraw. (Original work published 3rd ed., 1372 SH)
    35. Fākir Maybudī, M. (2014). Mabānī-i tafsīr-i riwāyī [Foundations of narrative exegesis]. Pajūhishgāh-i Farhang wa Andīshah-i Islāmī.
    36. Qanbarī Ṣafrī Kūchī, F. (2016). Mustashriqān wa waḥy: Naqd-i dīdgāh-i mustashriqān nisbat bih waḥy-i ilāhī-i Qurʾānī [Orientalists and revelation: Critique of orientalists’ views on Quranic divine revelation]. Bīkrān-i Dānish.
    37. Masson, D. (2006). Qurʾān wa kitāb-i muqaddas: Darūn-māyahʾhā-yi mushtarak [The Quran and the Bible: Common themes] (F. S. Tahāmī, Trans.). Suhrwardī.
    38. Maʿārif, M., Nīl-sāz, N., & Zarnūs̲hah Farāhānī, Ḥ. (2011). Naqd-i dīdgāh-i khāvar-shināsān darbārah-i taʾthīr-pazhīrī-i Qurʾān az kitāb-i muqaddas [Critique of orientalists’ views on the Quran’s influence from the Bible]. Kitāb-i Qayyim, 1(4), 117-140.
    39. Naṣrī, ʿA. (2010). Rāz-i matn (Hirmīnūtīk, qirāʾat-pazhīrī-i matn wa mantiq-i fahm-i dīn) [The secret of the text (Hermeneutics, text readability, and the logic of understanding religion)]. Surūsh.
    40. Naṣīrī, ʿA., & Mudabbir, M. Ḥ. (2010). Barrasī-i iqtibās-i Qurʾān az Tawrāt [Examining the Quran’s borrowing from the Torah]. Qurʾān-pazhūhī-i khāvar-shināsān, 10, 127-142.

     

Files

Share

How to cite

Statistics